Two cripples entered to worship one day;
วันหนึ่งคนพิการสองคนเข้าไปนมัสการที่ประชุมแห่งหนึ่ง
Crippled, but each in a different way.
ทั้งสองคนเป็นคนพิการ, แต่พิการคนละอย่าง
One had a body, strong and whole,
คนหนึ่งมีร่างกายแข็งแรง และครบถ้วนสมบูรณ์
But it sheltered a warped twisted soul.
แต่จิตวิญญาณของเขาพิการภายใน
The other walked with a halting gait
คนหนึ่งถือไม้เท้าเดินกะโผลกกะเผลก
But his soul was tall and fair and straight!
แต่จิตวิญญาณของเขายืนตระหง่าน,เที่ยงตรง และยุติธรรม
They shared a pew-they shared a book,
ทั้งสองนั่งด้วยกัน ทั้งสองร้องเพลงเล่มเดียวกัน
But on each face a different look.
แต่ใบหน้าของคนพิการทั้งสองต่างกัน
One was light with hope and joy
คนหนึ่งมีใบหน้าประกายเจิดจ้าด้วยแรงแห่งความหวังและความ ยินดี
And faith that nothing could destroy,
และมีความเชื่อที่มั่นคงไม่มีอะไรมาทำลายเสียได้
The other joined not in prayer and hymn
อีกคนหนึ่งไม่ยอมร้องเพลงไม่ยอมอธิษฐาน
No smile relaxed his feature grim.
ใบหน้าไม่สดชื่น ไม่มีรอยยิ้ม
His neighbor had wronged him, his heart was sore,
เพื่อนบ้านทำผิดต่อเขา หัวใจของเขาทั้งเจ็บทั้งแค้น
He thought of himself and nothing more;
เขาคิดแต่ตัวเอง และไม่คิดถึงอะไรอีก
The words that were read from the Holy Book
ถ้อยคำที่อ่านจากหนังสืออันบริสุทธิ์
Struck deafened ears and a forlorn look.
ทิ่มแทงใจเขาทำให้หูเขาตึง ทำให้ใบหน้าแข็งกร้าว
To one came comfort – his soul was fed,
คนหนึ่งได้รับกำลังใจ จิตวิญญาณของเขาอิ่มเอิบ
The other gained nothing from what was said;
อีกคนหนึ่งไม่ได้รับประโยชน์อะไรเลยจากสิ่งที่ได้ยิน
Two cripples turned and then left that day
คนพิการสองคนออกไปจากห้องประชุมวันนั้น
Crippled – but in a different way.
ทั้งสองยังเป็นคนพิการเหมือนเดิม แต่ทั้งสองพิการคนละอย่าง
A twisted foot did one body mar,
เท้าที่บิดเบี้ยวทำให้ร่างกายพิการ
But the twisted soul was sadder far !
แต่จิตวิญญาณที่บิดเบี้ยวน่าสมเพชมากกว่า
