วันอาทิตย์

  9.00 - 10.00 น.  ศึกษาพระคัมภีร์  

วันพุธ

19.00 – 20.00 น. ศึกษาพระคัมภีร์

 

ทางคริสตจักร มิตรภาพ ได้จัดการเรียน การสอนพระคัมภีร์

ผ่านระบบ e-learning ทาง INTERNET

ผ่านช่องทาง Facebooklive

ของทางคริสตจักร

ทุกวันพุธ เวลา 19.00 น.

 

 

การนมัสการคืออะไร?

การ นมัสการ หมายถึง การถวายเกียรติยศแด่พระเจ้า, สำแดงความรัก ความเคารพยำเกรง,ด้วยใจ ด้วยความกรุณาแด่พระเจ้า ด้วยจิตใจ, ด้วยความรู้สึก, และด้วยการกระทำแด่พระเจ้า ด้วยจิตวิญญาณ และด้วยความจริง

หัวใจของการนมัสการ  ก็คือ “การขอบคุณพระเจ้านั่นเอง” 

ในพระคัมภีร์เดิม  มีการนมัสการพระเจ้าเป็นการส่วนตัวตามลำพัง ตัวอย่างเช่น เอละอาซาร  คนต้นเรือนของอับราฮามก้มนมัสการพระเจ้า แล้ว ชายนั้นก็น้อมตัวลงนมัสการพระยะโฮวากล่าวว่าขอบพระเดชพระคุณพระยะโฮวาพระ เจ้าของอับราฮามนายข้าพเจ้าผู้หาได้ละทิ้งนายของข้าพเจ้าให้ปราศจากความ กรุณาและความสัตย์จริงของพระองค์ไม่ ส่วนข้าพเจ้านั้นพระยะโฮวาได้ทรงนำทางไปถึงบ้านพี่น้องนายข้าพเจ้า (เยเนซิศ24:26-27)  แต่การนมัสการ ที่ทำกันเป็นการร่วมประชุมใหญ่ เช่น ดาวิดกับฝูงชนนมัสการพระเจ้า ดาวิดรับสั่งฝูงคนทั้งหลายว่าบัดนี้จงฉลองพระเดชพระคุณพระยะโฮวาพระเจ้าของตน บรรดาฝูงคนจึงกล่าวคำสรรเสริญถวายพระยะโฮวาพระเจ้าแห่งปู่ย่าตายายของเขา และหมอบตัวลงนมัสการพระยะโฮวาและถวายคำนับกษัตริย์ (1โคนิกา29:20)

ที่มาของการนมัสการ

การนมัสการในยุคของบรรพบุรุษ 

ประกอบ ด้วย การอธิษฐาน และ การเผาถวายสัตว์เป็น เครื่องบูชา  การนมัสการที่พอพระทัยพระเจ้า มีหลัก 2 ประการ ตามที่พระเยซูตรัสไว้ใน หนังสือโยฮัน 4:24 "พระเจ้าเป็นพระวิญญาณและผู้ที่นมัสการพระองค์ต้องนมัสการโดยจิตวิญญาณและความจริง"  หลักข้อแรกคือ  ต้องนมัสการด้วยจิตวิญญาณ   หลักข้อสองคือ  ต้องนมัสการด้วยความจริง   การ นมัสการด้วยจิตวิญญาณ ก็คือ ทำด้วยความเคารพนบนอบ และบริสุทธิ์ใจ การนมัสการด้วยความจริง ก็คือ รูปแบบการนมัสการเป็นไปตามคำตรัสสั่งของพระเจ้า

การนมัสการที่เผาสัตว์เป็นเครื่องบูชาปรากฏเป็นครั้งแรกใน เยเนซิศ 4:1-5  พระเจ้ายอมรับเครื่องบูชาของเฮเบล เพราะเฮเบลปฏิบัติตามคำสั่งของพระเจ้า (เฮ็บราย 11:4) พระเจ้าไม่ยอมรับเครื่องบูชาของคายิน เพราะไม่ปฏิบัติตามความจริง หรือตามคำสั่งของพระเจ้า  หลักทั้งสองประการ ยังเป็นหลักการนมัสการ ทุกยุคทุกสมัย จนถึงปัจจุบันนี้

คำว่า “การนมัสการ” ปรากฏครั้งแรกใน เยเนซิศ 4:26  ฝ่ายเซ็ธก็มีบุตรชายด้วยเรียกชื่อว่าอะโนศ คราวนั้นมนุษย์ตั้งต้นที่จะนมัสการโดยออกพระนามพระยะโฮวา  หมาย ความว่า มนุษย์เริ่มมีการนมัสการพระเจ้าอย่างมีระบบระเบียบ ในยุคบรรพบุรุษ หัวหน้าครอบครัวทำหน้าที่ในการนำนมัสการ และ ถวายเครื่องบูชา โดยไม่ต้องมีปุโรหิต  บรรพบุรุษเช่น โนฮา, อับราฮาม, โยบ ท่านเหล่านี้ ถวายเครื่องบูชานมัสการด้วยตัวเอง (เยเนซิศ8:20, เยเนซิศ12:8, โยบ1:5 )

การนมัสการในยุคของโมเซ  มีการนมัสการในวิหาร มีพิธีรีตองมาก  ปุโรหิตแต่เพียงเท่านั้นที่ทำการถวายเครื่องบูชา  รายละเอียดเกี่ยวกับการถวายเครื่องบูชามี รายละเอียดข้อปลีกย่อยมากมาย ปรากฏอยู่ในหนังสือ เลวีติโก, อาฤธโม, และพระบัญญัติ

การนมัสการในที่ประชุมใหญ่ ในวิหารประกอบด้วยพิธีกรรม 3 ประการดังนี้

ประการแรก : มีการเผาถวายสัตว์เป็นเครื่องบูชา เช่น (2โคนิกา7: 5) กษัตริย์ซะโลโมได้ฆ่าสัตว์เผาบูชาโดยถวายโคสองหมื่นสองพันตัวและแกะแสนสองหมื่นตัว เช่นนั้นแหละกษัตริย์กับราษฎรทั้งปวงได้ฉลองโบสถ์วิหารของพระเจ้า

ประการที่สอง : มีพิธีทางศาสนาโดย ปุโรหิต เช่น  (2โคนิกา7: 6) พวกปุโรหิตได้ยืนในที่ตามตำแหน่งของตน พวกเลวีก็ถือเครื่องสำหรับประโคมเพลงถวายพระยะโฮวา ถือเครื่องที่กษัตริย์ดาวิดได้กระทำไว้เพื่อประกอบเพลงฉลองพระเดชพระคุณพระยะโฮวาเพราะความเมตตาของพระองค์ดำรงอยู่ถาวร พวกปุโรหิตที่เป่าแตรอยู่ตรงหน้าและพวกยิศราเอลทั้งปวงก็ยืนอยู่

ประการที่สาม : มีการร้องเพลงสรรเสริญประกอบเครื่องดนตรี เช่น  (2โคนิกา5:13) ครั้นพวกแตรและพวกขับเพลงทำเพลงพร้อมกันดุจเสียงเดียว ประโคมถวายฉลองพระเดชพระคุณพระยะโฮวาเมื่อเขาร้องเพลงขึ้นเสียงพร้อมกันกับวงแตรฉิ่งฉาบ และเครื่องดนตรีต่างๆ นั้นได้ขอบพระคุณสรรเสริญพระยะโฮวาว่าเพราะพระองค์ทรงพระกรุณาคุณและเพราะพระกรุณาของพระองค์ดำรงอยู่ถาวร ขณะนั้นโบสถ์วิหารของพระยะโฮวาก็เต็มไปด้วยเมฆ

ประการที่สี่ : อธิษฐานในที่ประชุม เช่น (พระบัญญัติ 26, บทเพลงสรรเสริญ60, 79, 80)

ประการที่ห้า : มีการฉลองเทศกาลต่างๆ เช่น ปัศคา (พระบัญญัติ 16:1-8)

การนมัสการในธรรมศาลา

หลังจากวิหารที่กรุงยะรูซาเลมถูกทำลายโดยกษัตริย์นะบูคัศเนซัร เมื่อ 586 B.C. พวก ยิวถูกกวาดต้อนไปเป็นเชลยที่บาบิโลน  พวกยิวที่กระจัดกระจายไปในเวลานั้น ได้สร้างธรรมศาลาขึ้นทั่วทุกหนแห่งในโลก  ในสมัยพระคัมภีร์ใหม่ เราจะพบว่า ธรรมศาลาถูกสร้างขึ้นทั่วไปในโลก พระเยซูเข้าไปในธรรมศาลา  แล้วพระองค์เสด็จมาถึงเมืองนาซาเร็ธเป็นที่ซึ่งพระองค์ทรงเจริญวัยขึ้น พระองค์เสด็จเข้าไปในธรรมศาลาในวันซะบาโตตามเคยและทรงยืนขึ้นเพื่อจะอ่าน (ลูกา4:16) อัครสาวกเปาโลเดินทางไปประกาศในโลกของจักรวรรดิโรมัน ท่านได้เข้าไปประกาศในธรรมศาลาทั่วทุกแห่ง  เมื่อท่านทั้งสองกำลังเดินออกไป คนทั้งหลายก็อ้อนวอนท่านให้กล่าวคำเหล่านั้นให้เขาฟังอีกในวันซะบาโตหน้า(กิจการ 13:42)

การนมัสการในธรรมศาลาประกอบด้วยอะไรบ้าง?

(1)Shema (เชมม่า)เป็นบทภาวนาตอนเช้า, ตอนกลางวัน, ตอนเย็น, ท่องจำจากพระคัมภีร์เดิม พระบัญญัติ 6:4-9, พระบัญญัติ 11:13-21, อาฤธโม 15:37-41 (2)การอธิษฐาน  (3)การอ่านพระคัมภีร์  (4)การเทศนา  (5)มีการร้องเพลงโดยไม่ใช้เครื่องดนตรี  เนื้อเพลงส่วนมากมาจากบทเพลงสรรเสริญ พวกยิวนมัสการพระเจ้าทุกวันซะบาโต

การนมัสการในยุคของคริสเตียน

การ นมัสการในยุคของคริสเตียน พัฒนามาจากการนมัสการของพวกยิวใน ธรรมศาลา แต่ไม่ใช่การนมัสการในวิหาร  การนมัสการของคริสเตียนทุกวันอาทิตย์ หรือ วันขององค์พระผู้เป็นเจ้า (กิจการ 20:7, 1โกรินโธ16:2) ยุคคริสเตียนตอนต้นๆ มีการประชุมนมัสการ กระทำกันในบ้านเรือน (โรม 16:5) แต่ภายหลังได้พัฒนาขึ้นมาด้วยการสร้าง อาคารที่ประชุมเพื่อใช้เป็นสถานที่นมัสการ

การนมัสการของคริสเตียนมี 5 ขั้นตอน

(1)   ทำพิธีระลึกถึงพระเยซูทุกวันอาทิตย์ (กิจการ 20:7,1โกรินโธ11:20, 1โกรินโธ16:1)

(2)   มีการร้องเพลงโดยไม่มีเครื่องดนตรี (1โกรินโธ14:14-15, เอเฟโซ 5:19, โกโลซาย 3:16)

(3)   มีการอธิษฐาน (1ติโมเธียว 2:8)

(4)   มีการถวายทรัพย์ (1โกรินโธ16:1-2, 2โกรินโธ9 : 6-7)

(5)   การเทศนาสั่งสอน (กิจการ 20:7, กิจการ 2:4, 1โกรินโธ2:7, 1โกรินโธ6:5)

ทำไมนมัสการในวันอาทิตย์

(1)เหตุผลข้อแรก พระเยซูฟื้นคืนพระชนม์ในวันอาทิตย์ (โยฮัน 20:1)

(2)เพราะคริสตจักรยุคแรกมีการประชุมนมัสการทุกวันอาทิตย์ ไม่ใช่วันซะบาโต หรือวันเสาร์ (กิจการ 20:7, 1โกรินโธ11:20, 1โกรินโธ16:1-2)

(3)เพราะเป็นคำสั่งของพระเจ้า (เฮ็บราย 10:25-29, กีจการ2:42)