บิลลล์เป็นนักศึกษาที่ฉลาด ผมยาวรุงรัง,ไว้หนวดไว้เครารุงรัง ,สวมกางเกงยีน, ใส่เสื้อกล้าม,ไม่สวมรองเท้า นี่เป็นชุดเดียวทั้งปีที่เขาใส่ไปโรงเรียน บิลล์เป็นคริสเตียนตอนไปมหาวิทยาลัย ตรงข้ามกับมหาวิทยาลัยมีคริสตจักรที่เคร่งครัดอยากจะนำวิญญาณนักศึกษาในมหาวิทยาลัย
วันหนึ่งบิลล์ตัดสินใจไปนมัสการกับคริสตจักรที่นั่น บิลล์เดินไปในห้องประชุม แต่งตัวตามไสตล์ของเขา ผมยาวหนวดเครารุงรัง,สวมกางเกงยีน ,ใส่เสื้อกล้าม ,ไม่สวมรองเท้า การนมัสการได้เริ่มแล้ว บิลล์เดินเข้าไปตรงกลางหาที่นั่งเพื่อจะนั่ง มีคนเต็มในห้องประชุมไม่มีที่ว่างเลย คนที่นั่งในที่ประชุมมีความรู้สึกอึดอัดเมื่อเห็นบิลล์เดินเข้ามา แต่ไม่มีใครพูดอะไร บิลล์เดินจากด้านหลังที่ประชุมไปด้านหน้าใกล้ๆ กับธรรมาสน์ของนักเทศน์ ในที่สุดบิลล์เห็นว่าไม่มีที่ว่างเลย บิลล์ก็เลยถือโอกาสนั่งลงกับพื้นตรงหน้าธรรมาสน์ พฤติกรรมของบิลล์ดังกล่าวไม่เป็นที่น่ารังเกียจที่มหาวิทยาลัย แต่ในคริสตจักรไม่เคยมีเหตุการณ์อย่างนี้มาก่อน
ขณะนี้บรรยากาศในห้องประชุมเริ่มอบอวนไปด้วยควันของความอึดอัด ขณะเดียวกันมัคนายกผู้อาวุโสของคริสตจักรใส่สูทเรียบร้อยพร้อมด้วยไม้เท้าเดินจากด้านหลังไปนั่งที่พื้นข้างๆ กับบิลล์ สายตาทุกดวงในที่ประชุมมองไปที่ผู้อาวุโสคนนั้น
นักเทศน์ยังไม่สามารถเทศนาได้จนกว่ามัคนายกผู้อาวุโสคนนั้นจะอาสาเข้าไปนั่งกับบิลล์ เพื่อนมัสการร่วมกับเขาเพื่อไม่ให้บิลล์นั่งคนเดียวตามลำพัง เมื่อทุกอย่างอยู่ในความสงบนักเทศน์กล่าวว่า “สิ่งที่ผมจะเทศนาในวันนี้คือสิ่งที่ท่านเห็นในวันนี้ซึ่งท่านทั้งหลายจะไม่ลืมตลอดชีวิต ท่านอาจจะเป็นพระคัมภีร์แห่งชีวิตที่คนกำลังอ่าน” “ท่านทั้งหลายก็เป็นหนังสือของเราจารึกไว้ที่หัวใจของเรา ซึ่งคนทั้งปวงรู้จักและได้อ่าน” (2โกรินโธ 3:2)
